Mijn vader was beroepsmilitair en heeft in Nieuw-Guinea gediend. Ook was hij een tijd gestationeerd op Curaçao. Mijn man André is ook een veteraan, Hij was in Libanon. Ze Ieerde hem pas kennen na zijn uitzending, hij was niet erg open over zijn ervaringen. Dat begreep ze wel, want haar vader was ook zo. ‘In de kast stond een doos met foto’s en andere herinneringen, maar ik zou het niet in mijn hoofd halen om daarin te kijken: Pas in 2016 kwam ze erachter dat de missie veel impact gehad op haar man.
‘Hij worstelde met zijn emoties, Dat verklaarde misschien ook wel waarom hij lange tijd zijn maten van toen meed. Toen het beter met hem ging, zocht hij vaker contact met de andere veteranen. Dat inspireerde ons: we wilde in Rotterdam een ontmoetingsplek realiseren, ook voor hun thuisfront.’ De eerste bijeenkomsten waren in een kantine. ‘Dat was erg gezellig: er werd een biljartje gelegd, aan de bar werd gepraat en om de grote tafel verzamelden veteranen zich om een fotoalbum.’ Er kwamen steeds meer mensen langs dus een goede reden om te zoeken naar eigen plek.
Sinds half juni zijn we officieel een stichting. Ik zal eerlijk bekennen dat Ik vooraf echt niet goed in de gaten had hoeveel werk het is, van locaties zoeken tot brainstormavonden, van een website tot een persbericht. Misschien ook maar goed, want dan kon het me ook niet afschrikken.
De energie haal ik vooral uit de succesmomenten: de groep veteranen die langskomt op hun motoren, de oude veteraan voor wie een bezoek aan onze groep het hoogtepunt van de week is en de spontane gesprekken. Ik geniet volop!
Josje Jens (67)
Secretaris 010veteranen
checkpoint